Donderdag 5 december:
Al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was van ons derde kindje, riep ik al “deze wordt op 15 december geboren. Bij de 2^e wist ik ook zeker dat ze op 28 april geboren zou worden (de verjaardag van mijn opa die veel te vroeg gestorven is). Dus ik vond dat wel een mooie datum. Nu was ik op 21 december uitgerekend en mijn broertje is op 15 december jarig. Hij zou ook peetoom worden van ons 3^de kindje dus hoe leuk zou het zijn als ze dan geboren zou worden.

Ruim een week voor de 15^e op 5 december had ik in de nacht veel frequente weeën. Ik had ze ook getimed maar op het moment dat ik dacht ik ga even douchen vielen ze weg. Loos alarm dus. Gelukkig maar want ik zou het echt niet fijn hebben gevonden als ze op 5 december geboren zou worden. Tegelijk met Sinterklaas is voor kindjes niet echt leuk lijkt mij.
Maar ik moest die middag toch naar de verloskundige voor controle dus ik vroeg of ze wilde kijken of het iets gedaan had en of ze evt. konden strippen. Het had helaas nog helemaal niks gedaan en strippen kon ook nog niet want mijn baarmoedermond was nog niet verstreken. Domper!! Ik was echt klaar met de zwangerschap die, zoals jullie misschien in mijn andere blog gelezen hebben, echt heel zwaar was.

Bij mijn tweede had ik al rond de 33 weken 1 cm ontsluiting dus daar had ik nu ook op gehoopt. Maar goed ik kon dus weer richting huis want het zat er nog niet aan te komen.

Zaterdag 14 december:
Al heel de zwangerschap was ik ervan overtuigd dat onze kleine meid op 15 december geboren zou worden. Maar toen ik ’s avonds naar bed ging en er nog helemaal geen activiteit was kreeg ik er een hard hoofd in. Deze eigenwijze uk trekt lekker haar eigen plan en komt met kerst. Dat waren echt mijn gedachten toen ik eindelijk in slaap viel. (Ja, ook dat hoort bij het zwanger zijn. Niet kunnen slapen)

Zondag 15 december:
Om 6 uur in de ochtend werd ik wakker met weeën. Ik herkende ze van 5 december dus ik dacht dit zullen wel weer oefen weeën zijn. Toch pakte ik mijn telefoon erbij en begon te timen. Er zat 8 minuten tussen maar dat werd elke keer een minuut korter. Ondertussen verloor ik een beetje vocht maar ook daar keek ik niet van op. Ik had erg dunne afscheiding en had dat ook al bij de verloskundige laten nakijken.

Om half 7 werd Stefan wakker en ik hem vertelde dat ik weer aan het timen was en dat ik een beetje vocht verloor vroeg hij of ik een handdoek wilde. Gewoon voor de zekerheid. Mijn letterlijk woorden waren: “nee joh dat hoeft niiiieeeeehiieee hooooowwww doe toch maar wel!” Terwijl ik dat zei braken mijn vliezen en werd alles zeiknat. Stefan moest natuurlijk heel hard lachen om mijn reactie en ik eigenlijk ook wel. Dat betekende dat de kleine toch echt onderweg was en dat het geen oefen weeën waren!! Zou het dan toch echt 15 dec worden??

Toen de weeën elke 5 a 6 minuten kwamen belde ik de verloskundige. Het was toen kwart voor 7. Dus in driekwartier van wakker worden naar gebroken vliezen en regelmatige weeën elke 5 minuten.
Ook belde we mijn ouders. Mijn moeder zou meegaan naar het ziekenhuis om foto’s te maken van de bevalling en mijn vader zou voor Raf en Emmelie zorgen.

Rond half 8 stapte zowel mijn ouders als de verloskundige binnen. We hadden het geluk dat we de verloskundige hadden met wie we ook ons beval plan helemaal doorgelopen hadden en die de “hands off” bevalling helemaal zag zitten. (hands off wil zeggen helemaal op eigen kracht zonder hulp o.i.d. van de verloskundige. Alleen op verzoek van mij of in nood).

Ik wilde graag dat ze mijn begin wel even controleerde want ik wist nog van de week ervoor dat ik nog helemaal niks had en eigenlijk zelfs nog op -2 stond. Ze constateerde 2 cm ontsluiting en tijdens de wee 3 cm dus in anderhalf uur was ik van -2 naar 3 gegaan.

Ze belde meteen het ziekenhuis en we mochten meteen komen.
In het ziekenhuis liet ik meteen het bad vollopen, zetten een meditatie muziekje op en de diffuser met lavendel ging aan. Zo kon ik echt helemaal tot rust komen en me helemaal overgeven aan mijn lichaam dat zo hard aan het werk was.

Ik ging heerlijk in bad zitten en ontspande helemaal. Het was inmiddels 9 uur en de kraamhulp kwam ook de kamer opgelopen. Ook zij ontspande helemaal toen ze de geur van lavendel rook en de rustgevende muziek hoorde. “Dit is nog eens een fijne manier om mijn zondag te beginnen” zei ze en ging zitten op de stoel naast de verloskundige.

Tussendoor vroeg de verloskundige wel eens “gaat het nog goed? Zet het nog wel door? Want ik merk helemaal niks aan jou? Je zit er zo relax bij!” Ik moest dan even lachen en bevestigde haar dat het zeker aan het doorzetten was.

Het was ondertussen 10.30u en ik voelde dat het bijna zover. Ik had ondertussen echt behoorlijk last van mijn rug tijdens de weeën, iets wat ik bij Emmelie ook had toen ze er bijna was. Ik vroeg aan de verloskundige of ze dat even wilde controleren. Want ook al was h et niet aan mijn gezicht te zien ik had echt veel pijn bij de weeën ondanks dat ik me goed kon ontspannen. Ze constateerde 8 cm en zei dat het nog wel een half uurtje zou duren. Nou goed 8 cm was inderdaad wat ik wel verwacht had dus dat half uurtje lukte me ook nog wel.

Ik zette heel zachtjes een beetje druk tijdens de weeën en dat was echt heel fijn. Twee weeën later kwam er een oerkracht in mij naar boven en riep ik dat het geen half uur meer ging duren en dat ik ging persen. De verloskundige kwam naast me zitten en de kraamverzorgster voor mij. In bad zat ik op handen en knieën precies zoals ik dat wilde. Ik voelde haar hoofdje al komen en greep de kraamverzorgster vast bij haar pols want die lag recht voor mijn neus. Waarschijnlijk heeft ze daar flink wat blauwe plekken aan over heeft gehouden. Nog 2 keer persen en ik kon mijn meisje in mijn armen sluiten. Later bleek dat het navelstrengetje los 1x om haar nekje zat maar daar heeft ze totaal geen last van gehad.

Om 10.44 Is Liv geboren. Precies op de manier zoals ik gehoopt had. We zijn nog heerlijk even in bad blijven zitten en omdat alles zo goed en soepel verlopen was stelde de verloskundige voor om de navelstreng nog niet te knippen en te wachten tot Raf en Emmelie er waren. Dat vond ik echt heel mooi want dan kon grote broer Raf de navelstreng doorknippen. Binnen een kwartier hapte Liv helemaal uit zichzelf aan en dronk gulzig de eerste druppels colostrum.

Toen mijn vader arriveerde met Raf en Emmelie kwam ik uit bad zodat Raf de navelstreng kon knippen. Dat vond hij echt heel spannend want hij wilde haar geen pijn doen. Uiteindelijk heeft hij samen met papa geknipt. Wat was dat mooi om te zien. Ook de snoetjes van Raf en Emmelie toen ze Liv voor het eerst zagen!

Nu zijn we alweer 8 maanden verder en het gaat super. Liv is een vrolijke meid die dol is op haar grote broer en zus. Hoe zwaar de zwangerschap ook was zo makkelijk ging de bevalling en zo makkelijk is Liv. We zijn super blij met haar en ze maakt ons gezin echt compleet.

We kijken uit naar haar 1^e verjaardag die dus toch op 15 december is! Ook genieten elke dag van al haar ontwikkelingen. Want 1 ding is zeker. Ze groeien veel te snel!!!